Ανακοινώθηκαν λέει τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων. Χριστέ μου, πόσο τρομακτικό και μακρινό που ακούγεται όλο αυτό. Ήταν Μάιος του 2014 όταν ήμουν στη δική σου θέση κι έδινα το δικό μου αγώνα στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Το άγχος μου; άστο καλύτερα! Νόμιζα ότι ο κόσμος μου θα καταρρεύσει, ένιωθα συνεχώς το στόμα μου αφυδατωμένο, και μια φράση τριγύριζε συνεχώς στο μυαλό μου «κι εάν αποτύχω; τι κάνουμε μετά;». Κι όσο πλησίαζε η μέρα να δώσεις τόσο πιο πολύ άγχος είχες. Κοίταζες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνώριζες. Το πρόσωπό σου χλωμό, χωρίς ζωντάνια και γεμάτο άγχος. Ένας συνεχής εκνευρισμός. Άλλοτε θέλεις να γελάσεις, άλλοτε να κλάψεις, έτσι χωρίς λόγο. Όσο πιο κοντά βρισκόσουν στην ‘’αρχή του τέλους’’ τόσο πιο πολύ ένιωθες ότι πνίγεσαι. Και σα να μην έφτανε το δικό σου άγχος, ο δικός σου τρόμος είχες τον περίγυρό σου να σου λέει συνεχώς «έλα όλα καλά θα πάνε! Μην αγχώνεσαι». Κι εκείνη τη στιγμή, σκεφτόσουν να απαντήσεις όλο ειρωνεία «Ναι μωρέ δίκιο έχεις, πως δεν το σκέφτηκα;», μα τελικά ρίχνεις απλά ένα χαμόγελο.
Οι Πανελλαδικές τελείωσαν, ήρθαν οι ενδοσχολικές στις οποίες ας το παραδεχτούμε πλέον, κανείς μας δεν έδινε μεγάλη σημασία και η αντιγραφή πήγαινε σύννεφο. (κάτι που εάν το δεις τελείως λογικά είναι λάθος μας, καθώς εάν το καλοσκεφτείς οι ενδοσχολικές καθορίζουν το βαθμό του απολυτηρίου οπότε ίσως θα έπρεπε να δίνουμε λίγο περισσότερη σημασία).
Κι έφτασε ο Αύγουστος του 2014, το μηχανογραφικό είχε ήδη γίνει κι από μέρα σε μέρα περιμέναμε τα αποτελέσματα για να δούμε που τελικά περάσαμε. Ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που διαβάζεις στα νέα είναι «ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΕΚΤΟΞΕΥΘΗΚΑΝ». Αμάν! Αγχώνεσαι ήδη. Μπαίνω λοιπόν στο site με τους κωδικούς μου. Τα αποτελέσματα ήταν μπροστά μου κι όμως δεν είχα περάσει στην πρώτη μου επιλογή. Γιατί όντως η σχολή σου εκτοξεύθηκε. Τότε γκρεμίζονται όλα σου τα όνειρα βίαια και τα μάτια σου βουρκώνουν. Τώρα θα μου πεις, «εε σιγά δεν έγινε και κάτι». Όντως δεν έγινε κάτι! Όμως εκείνη την ώρα δεν το σκέφτεσαι έτσι, νιώθεις τον κόσμο σου να καταρρέει σιγά σιγά, ειδικά όταν ακούς πως οι φίλοι σου είναι ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα και κάνουν όνειρα για τη φοιτητική τους ζωή που ξεκινάει σε λίγο. Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο σου δίλλημα. Πηγαίνω στη σχολή που έπιασα κι ας μην είναι η πρώτη μου επιλογή; Φεύγω εξωτερικό για σπουδές; Γράφομαι σε ιδιωτική σχολή; Σκέφτεσαι κάθε εναλλακτική προτού πεις φωναχτά την επιλογή που προσπάθησες να αποφύγεις με νύχια και δόντια και που απέρριψες από την αρχή της 3ης λυκείου, να ξαναδώσεις Πανελλήνιες.
Είμαι σίγουρη πως αρκετοί βρεθήκατε σε αυτό το δίλημμα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Μπορεί επίσημα να μην ξέρετε ακόμη τη σχολή που πιάσατε, όμως μέσα σας ξέρετε εάν είστε κοντά ή όχι και ήδη αναρωτιέστε τι θα κάνετε.
Θα σου πω τι έκανα εγώ, δοκίμασα τις αντοχές μου για ακόμη μία φορά. Ναι, έδωσα δεύτερη φορά. Δεν θα σου πω ότι είναι εύκολη η απόφαση, αλλά δεν είναι ούτε και δύσκολη. Άκου λοιπόν, μην σε τρομοκρατεί η ιδέα ότι θα ξαναδώσεις Πανελλήνιες κι εννοείται μην ακούς όλους όσους σου λένε ‘’είσαι τρελή; θα ξαναδώσεις; δεν θα το έκανα ποτέ!’’. Είναι δικαίωμά σου. Μην αφήσεις κανέναν να σε επηρεάσει στην απόφαση που θα πάρεις. Ξέρω πως νιώθεις! Ήμουν εσύ! Ξέρω πως έχοντας βιώσει την πρώτη φορά των Πανελληνίων, η δεύτερη φορά σου φαίνεται μια ανηφόρα χωρίς τέλος! Χιλιάδες ερωτήματα περνούν από το μυαλό σου του τύπου ‘’κι εάν δεν τα καταφέρω πάλι;’’. Είναι ήδη δύσκολη η πρώτη αποτυχία, οπότε φοβάσαι πως η δεύτερη θα σου στοιχίσει περισσότερο. ‘’Πάλι φροντιστήρια;’’ σκέφτεσαι. Το ξανά από την αρχή φροντιστήρια σημαίνει άλλη μια φορά οικονομική επιβάρυνση στους γονείς σου οπότε νιώθεις και κάποιες ενοχές που δεν κατάφερες να τους αποδείξεις την αξία σου με την πρώτη φορά. Νιώθεις κολλημένος σε κάτι που δεν σε αφήνει να ζήσεις αυτό που θέλεις. Περίμενες με τρελή ανυπομονησία να τελειώσεις το σχολείο, να πας σε άλλη πόλη, να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους και τελικά είσαι ακόμη κολλημένος στο ίδιο μέρος, στο ίδιο εκείνο θρανίο που ήσουν τόσα χρόνια.
Δεν τα παράτησες όμως! Το πήρες απόφαση, θα ξαναδώσεις. Τηλεφωνείς στους καθηγητές σου και βάζετε μπροστά τα μαθήματα. Ξεκινάς το πρώτο σου μάθημα στο φροντιστήριο ξανά. Μπαίνεις στην αίθουσα κι εκείνη την ώρα σκέφτεσαι : ‘’τι κάνω εγώ εδώ; κάτι πάει στραβά! Δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ!’’. Κι όμως είσαι. Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων βρίσκεις σιγά σιγά τα πατήματα σου. Έχεις αρχίσει να προσαρμόζεσαι με την ιδέα του «δίνω δεύτερη χρονιά!». Και τότε, ανοίγεις το instagram και ξεκινάς βλέπεις stories. Οι συμμαθητές σου έχουν ήδη ξεκινήσει τη φοιτητική τους ζωή. Μιλάς με την παρέα σου. Έχουν τακτοποιηθεί στο καινούριο τους σπίτι, έχουν ξεκινήσει το Πανεπιστήμιο, γνωρίζουν νέα άτομα, έχουν μια ζωή διαφορετική από τη δική σου κι απογοητεύεσαι ξανά. «Δεν έπρεπε να ξαναδώσω! Έπρεπε να πάω στη σχολή που είχα περάσει!» λες και ξαναλές στον εαυτό σου.
Κι όμως, από τη στιγμή που εκείνη η σχολή που πέρασες δεν ήταν το όνειρό σου αξίζει η προσπάθεια του να ξαναδώσεις. Και θα σου πω αμέσως γιατί;
- Αρχικά, δεν έχει νόημα να πας σε μια σχολή που δεν σου αρέσει και να περάσεις τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου χωρίς να νιώθεις 100% γεμάτος. Πίστεψε με όταν σου λέω, πως εάν αγαπάς αυτό που θα σπουδάσεις η φοιτητική σου ζωή θα αξίζει πολύ περισσότερο.
- Να έχεις στο μυαλό σου πως η δεύτερη φορά δεν έχει καμία σχέση με τη πρώτη, κυρίως από άποψη χρόνου. Την πρώτη φορά που έδωσες Πανελλήνιες είχες τουλάχιστον 6 ώρες σχολείο, μετά πήγαινες κατευθείαν φροντιστήριο άλλες τόσες ώρες και γυρνούσες σπίτι κομμάτια μα έπρεπε να καθίσεις να διαβάσεις και τελικά να καταλήξεις να κοιμηθείς στη 1 το βράδυ εξαντλημένη. Τώρα όμως; Το κυριότερο είναι ότι δεν θα έχεις το σχολείο! Μπορείς να κανονίσεις τα φροντιστήριά σου το πρωί για να έχεις χρόνο για προσωπικό διάβασμα μετά ή να διαβάσεις το πρωί και να βάλεις τα φροντιστήρια το μεσημέρι. Σε κάθε περίπτωση, μπορείς να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου όπως θέλεις εσύ για να σου μείνει προσωπικός χώρος και χρόνος να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
- Όπως σου είπα και πιο πάνω, έχεις πλέον το χρόνο να κάνεις ότι θέλεις όπως το θέλεις, χωρίς να σε περιορίζει το 6ωρο ή 7ωρο του σχολείου. Μπορείς να φτιάξεις το πρόγραμμα του διαβάσματος έτσι ώστε να σου μένει χρόνος να χαλαρώνεις. Να βγεις για ένα καφέ, να πας μια βόλτα. Να βγεις για ένα ποτό, να πας γυμναστήριο και γιατί όχι να πας κι μια εκδρομή σε κάποια φίλη σου ένα ΣΚ να πάρεις μια γεύση από αυτό που λέμε φοιτητική ζωή. Με λίγα λόγια, δεν θα πιέζεσαι από το διάβασμα και θα μπορείς να ζήσεις ‘’φυσιολογικά’’ κι ας ξαναδίνεις.
- Όσο μπανάλ κι εάν σου φαίνεται η δεύτερη χρονιά σου δίνει την ευκαιρία να ξανασκεφτείς τι πραγματικά θέλεις να κάνεις. Ίσως να αναθεωρήσεις την επιλογή σου για σπουδές ή να επιβεβαιώσεις φυσικά στον εαυτό σου πως η πρώτη επιλογή σου είναι η σωστή αφού ακόμη αυτό θέλεις.
- Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι το άγχος. Το έχεις ήδη περάσει μία φορά οπότε ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις.
- Μην ξεχνάς το πιο βασικό. Τα ξέρεις ήδη όλα! Τα διδάχτηκες τον προηγούμενο χρόνο. Τα διάβασες και τα ξαναδιάβασες, τα έγραψες σε διαγωνίσματα, τα έδωσες στις Πανελλήνιες άρα πλέον έχεις να κάνεις μόνο επανάληψη. Θα δεις που μέχρι τα Χριστούγεννα θα ξέρεις μέχρι και που είναι το κόμμα. Εγώ θυμάμαι, όταν έλεγα την ιστορία στη μαμά μου της έλεγα «σελ. τάδε κάτω από τη φωτογραφία του Τρικούπη».
Αν λοιπόν πάρεις τη μεγάλη απόφαση να ξαναδώσεις να θυμάσαι πως διαθέτεις το μεγάλο προνόμιο της εμπειρίας, κάτι που πριν δεν το είχες. Μάθε να μην λες νίκησα ή νικήθηκα, αλλά να πολεμάς!
Άφησε πίσω σου ότι έγινε μέχρι σήμερα! Ότι αποτέλεσμα κι εάν σου έφεραν οι Πανελλήνιες κλείδωσε το σε ένα συρταράκι του μυαλού σου και ζήσε το καλοκαίρι σου όσο καλύτερα μπορείς γιατί σου αξίζει. Κι ότι απόφαση κι εάν πάρεις, άσε να την πάρεις τέλη Αυγούστου. Τώρα, ζήσε το καλοκαίρι που τόσο πολύ περίμενες!
Εμείς, οι άνθρωποι που σε αγαπάνε, θα είναι δίπλα σου ότι κι εάν αποφασίσεις να κάνεις!
Πάλεψε για τα όνειρα σου και μην επαναπαύεσαι στις εύκολες αποφάσεις!
Η επιτυχία είναι μπροστά σου!