Ένα διαφορετικό άρθρο σήμερα μπορεί να μην αφορά πολλούς, εγώ όμως ένιωσα την ανάγκη να το γράψω.
Όλοι στην εφηβεία μας, ανεξαρτήτου φύλου, είχαμε εκείνο το “κόλλημα” με κάποιον τραγουδιστή ή κάποιο συγκρότημα. Κάναμε scrapbook, κόβαμε φωτογραφίες και κάναμε κολάζ, διαβάζαμε κάθε μέρα για αυτούς και πιθανόν να ζαλίζαμε τους γονείς μας με ανούσιες για αυτούς πληροφορίες. Το δικό μου κόλλημα λοιπόν ήταν οι One Direction. Θυμάμαι την τρέλα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο γι’ αυτούς. Μέσα σε μια νύχτα απογειώθηκαν. Έχασαν στο X Factor αλλά κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο επιτυχημένα boyband. “Νιώθουμε λίγο περήφανοι γι’ αυτό όσοι και όσες παρακολουθήσαμε την πορεία τους κυριολεκτικά από την πρώτη μέρα, όταν απλά πήγαν σαν μονάδες για audition στο X Factor”.
Θυμάμαι λοιπόν, να κυκλοφορούν στο δρόμο παιδιά φορώντας μπλούζες που έγραφαν ONE DIRECTION και σε πολλά σπίτια έπαιζαν στη διαπασών τα τραγούδια τους όλη μέρα (το δικό μου ήταν σίγουρα ένα από αυτά). Στο λύκειο, μέσα στην τάξη με θυμάμαι να μιλάω με συμμαθήτριές μου για τους One Direction την ώρα του μαθήματος, κάνοντας update η μία στην άλλη τι μπορεί κατά λάθος να μην είχαμε μάθει.
Με την αδερφή μου στο σπίτι ήταν το κύριο θέμα συζήτησης όλη μέρα. Ο Liam έκανε εκείνο, o Zayn είπε αυτό, o Harry τα έφτιαξε με αυτήν, ο Louis ανέβασε αυτό, ο Niall είπε το άλλο. Είχαμε στα δωμάτια μας κι εγώ και η Χριστίνα αφίσες με τους 1D κολλημένες στον τοίχο κι όλη μέρα τραγουδούσαμε και χορεύαμε τα τραγούδια τους. Η κάθε μία είχε λίγη περισσότερη αδυναμία σε κάποιον. Εμένα η αδυναμία μου ήταν πάντα ο Zayn και της Χριστίνας ο Liam. Αυτό όμως δεν σήμαινε κάτι. Είχα την ίδια λαχτάρα να τους ακούω και να τους δω και τους πέντε, όπως είχα για το Zayn.
Πολλοί έλεγαν θυμάμαι πως τους ακούμε γιατί είναι απλά ωραίοι, μα έκαναν τόσο μεγάλο λάθος. Ακούγαμε τη φωνή τους, όχι τα πρόσωπά τους. Και δεν είναι τυχαίο που μέχρι σήμερα, υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν ενήλικες, αγόρια και κορίτσια που τους ακούν ακόμη. Κι όλοι εκείνοι που κάποτε τους «έκραζαν» σαν συγκρότημα, έφαγαν κόλλημα αργότερα με το Sign of the times, το Out of my system, το i don’t wanna live forever, που έκανε πάταγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας fifty shades of grey. Πολλοί είναι εκείνοι που σιγοτραγουδούν το strip that down, το teardrops και το heaven τώρα. Άρα λοιπόν επιβεβαιωνόμαστε όλοι εμείς που λέγαμε πως ήταν τα τραγούδια τους που μας κέρδισαν. Ήταν τραγούδια που μιλούσαν μέσα μας. Ποιο ερωτευμένο παιδί δεν ταυτίστηκε με το Little Things ή το Fireproof; Ποια πληγωμένη καρδιά δεν άκουγε όλη μέρα κι όλη νύχτα το More than this ή το Right Now; Κι όλα εκείνα τα ζευγαράκια; Ποιος δεν αφιέρωσε έστω μία φορά το Kiss you ή το Last First Kiss στον άνθρωπο που αγαπούσε; Ήταν εκείνα τα τραγούδια τους, που σου έδιναν δύναμη και σε έκαναν να πιστέψεις σε εσένα και στα όνειρα λίγο περισσότερο όταν περνούσες μια δύσκολη φάση. Όλοι όσοι βρέθηκαν σε αυτή τη δύσκολη φάση, άκουσαν το Don’t forget where you belong και το Live while we ‘re young και πήραν λίγη δύναμη.
Μα ήταν τόσα πολλά ακόμη που μας έδεναν μαζί τους. Ήταν πέντε παιδιά που μεγαλώναμε όλοι μαζί. Βάζαμε στο youtube ξανά και ξανά εκείνα τα video diaries. Βλέπαμε τις συναυλίες τους και όλες εκείνες τις τρέλες που έκαναν επάνω στη σκηνή κι ευχόμασταν να ήμασταν εκεί. Ένα κομμάτι μας ήταν ενωμένο μαζί τους κι ας μην τους γνωρίσαμε ποτέ από κοντά.
Και πάντα είχαμε αυτή την κρυφή ελπίδα πως θα ανακοινωθεί η ημερομηνία συναυλίας στην Ελλάδα, μα δεν ήρθε ποτέ!
Και κάπως έτσι το 2015 ήρθε το πρώτο πλήγμα για όλες εμάς τις Directioners, ο Zayn αποχώρησε. Και στεναχωρηθήκαμε τόσο πολύ λες και ήμασταν actual member του συγκροτήματος. Ώσπου τελικά, το 2016 ήρθε το “τέλος” των One Direction με το History να γίνεται το αγαπημένο μας τραγούδι.
Για όλους εμάς όμως δεν υπήρχε τέλος. Συνεχίσαμε να τους παρακολουθούμε και να τους θαυμάζουμε σαν solo artists πλέον. Τους βλέπαμε να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται. Έκαναν παιδιά, προχώρησαν με την καριέρα τους, γνώρισαν επιτυχία. Και τους θαυμάζαμε. Νιώθαμε περήφανες/οι για εκείνους κι ας μην ήταν πλέον όλοι μαζί σε αυτό.
Όσο περνούσε ο καιρός βλέπαμε να συμβαίνουν πολλά στις ζωές τους. Κάποιοι ήρθαν αντιμέτωποι με το hate τόσο κατά τη διάρκεια που ήταν κομμάτι των One Direction, όσο και σαν solo artists. Κάποιοι αντιμετώπισαν προβλήματα με ουσίες και με τον αλκοολισμό. Κάποιοι έχασαν το δρόμο τους, άλλοι έχασαν ανθρώπους από δίπλα τους. Χάθηκαν και μεταξύ τους. Είπαν βαριές κουβέντες, ήρθαν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον. Εμείς όμως ήμασταν εκεί! Τους στηρίζαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε, γιατί πιστεύαμε ακόμη στους One Direction.
Τα τελευταία χρόνια βλέπαμε περίεργα πράγματα, σα να προσπαθούσαν κάτι να μας πουν. Είδαμε τον Harry σε συναυλία του Niall, είδαμε τον Liam και τον Louis να περπατούν μαζί στην πρεμιέρα της ταινίας του Louis, είδαμε τον Liam να σχολιάζει σε cover του Zayn. Τους είδαμε να ανεβάζουν posts στα social σχετικά με τους 1D, τους είδαμε να σχολιάζουν ο ένας σε post του άλλου στο instagram. Παρακολουθούσαμε συνεντεύξεις και των πέντε να απαντούν “ναι, θα ήμασταν μέσα για ένα 1D Reunion όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή για όλους”. Κάπου εκεί πήραμε θάρρος. Πιστέψαμε ότι ναι, ήρθε η στιγμή που περιμέναμε μια δεκαετία σχεδόν. Οι One. Direction θα επιστρέψουν.
Τώρα πια ξέρουμε πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Ξέρουμε πως τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο. Εκείνο το reunion που ελπίζαμε με όλη μας την καρδιά πως κάποια στιγμή θα γίνει, που το λαχταρούσαμε τόσο πολύ, ξέρουμε πως τώρα δεν θα γίνει ποτέ! Οι One Direction δεν θα επιστρέψουν!
Χθες το βράδυ καταλάβαμε, νιώσαμε το τέλος για πρώτη φορά. Διαβάσαμε εκεί τη συγκλονιστική λεζάντα που έκανε κάτι μέσα μας να σπάσει “Liam Payne : Νεκρός ο πρώην τραγουδιστής των One Direction”. Το σοκ ήταν μεγάλο. Η εφηβική καρδιά μας έγινε χίλια κομμάτια. Ναι, δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε πως κάποιοι κλάψαμε κι ας είμαστε αρκετά μεγάλοι πια.
Κάθε τραγούδι, κάθε στίχος, κάθε ανάμνηση, κάθε νέο που θα μαθαίνουμε για αυτούς θα χτυπάει διαφορετικά μέσα μας πλέον.
Κάτι θα λείπει! Δεν θα είναι πλέον πεντάδα! Ο Liam δεν θα είναι εκεί!
Liam, we are broken. Can you hear us? Θα μας λείψεις πολύ! Να ξέρεις πως although we are broken, our heart is untamed still. Κι όλοι εκείνοι που κάποτε δεν σε ήθελαν, τώρα που can’t have you, they suddenly want you. Όμως όλοι εμείς που ήμασταν εδώ από την αρχή, να ξέρεις πως we love you endlessly και σου υποσχόμαστε πως we will remember when the sky is grey. Ξέρουμε πως τα goodbyes are bittersweet αλλά πρέπει να ξέρεις πως we love you goodbye. Αν και όλοι εμείς ξέρουμε πως you are not good at making promises, υποσχέσου μας πως don’t forget where you belong. Κι όταν εκεί πάνω σου φωνάξουν Hey angel, τραγούδα όσο πιο δυνατά μπορείς για να σε ακούσουμε κι εμείς εδώ κάτω γιατί μαζί we always find a way to make it out alive.
REST IN PEACE PEYNO! YOU WERE ALWAYS BE OUR DADDY DIRECTION.