Στη ζωή λένε όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τα καλά και τα άσχημα. Οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζεις κι όλα εκείνα τα σημάδια που σου άφησαν. Υπάρχουν όμως κάποια σημάδια που δεν φεύγουν όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Υπάρχουν κάποιες αγάπες που αφήνουν πάνω μας ανεξίτηλα σημάδια, σαν τα κύματα που σμιλεύουν την ακτή. Έρχονται τόσο ξαφνικά με δύναμη καταιγίδας και μένουν μέσα μας σαν μικρές φωνούλες, σαν ψίθυροι που δεν σβήνουν ποτέ. Είναι οι έρωτες που δεν χάθηκαν, οι ξεθώριασαν με το πέρασμα του χρόνου. Έγιναν κομμάτι του εαυτού μας, στοιχειώνοντας τα βράδια μας και αναστατώνοντας τις σκέψεις μας με κάθε μικρή υπενθύμιση.
Είναι εκείνο το άρωμα ενός περαστικού που έφερε τόσες αναμνήσεις, εκείνο το τραγούδι που έπαιξε τυχαία στο ράδιο ή στο μπαράκι και ξαφνικά είχε πρόσωπο, ένα μέρος που πήγες και σε ταξίδεψε στο παρελθόν. Και τότε, η καρδιά σφίγγεται. Τα μάτια βουρκώνουν και το μυαλό χάνεσαι σε εικόνες μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που η αγάπη είχε γεύση από χαμόγελα και βόλτες στο σκοτάδι.
Είναι αστείο και παράξενο ταυτόχρονα το πώς το παρελθόν κάποιου, η “ξεχασμένη” στο χρόνο αγάπη μπορεί να μεταμορφωθεί σε μνήμη που ζει μέσα μας πιο έντονα από την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε βόλτα στο πάρκο, κάθε γωνία της πόλης, κάθε τραπέζι στο αγαπημένο καφέ, κάθε βράδυ σε εκείνο το μπαράκι, ακόμη και η βροχή, ο ήλιος, το ηλιοβασίλεμα, η νύχτα, όλα έχουν συνδεθεί με εκείνη την ιστορία. Κι όσο κι αν προχωρά ο χρόνος, υπάρχουν έρωτες που δεν αφήνουν τη θέση τους στη λήθη. Είναι εκεί, καθημερινά. Μια φλόγα που αναζωπυρώνεται με κάθε ευκαιρία. Επιστρέφει απρόσμενα, αναπάντεχα απλά και μόνο για να σου θυμίσει όλα εκείνα που πλέον δεν σου ανήκουν. Όλα εκείνα που κάποτε έζησες, όλα εκείνα που ένιωσες! Το δάκρυ τότε γίνεται ποτάμι, η καρδιά σπάει και οι πληγές ανοίγουν. Τα σημάδια που νόμιζες ότι έφυγαν, εμφανίζονται ξανά πιο έντονα από ποτέ! Τι κάνεις τότε; Τι κάνεις όταν η ανάμνηση μιας αγάπης σε πονάει τόσο πολύ; Η πρώτη σκέψη είναι να παλέψεις με όλο σου το είναι για να την ξεχάσεις, να τη διώξεις, να της πάρεις το οξυγόνο όπως πήρε αυτή τη δικό σου. Μα η αλήθεια τελικά είναι πως όσο πολεμάμε να διαγράψουμε κάτι, τόσο πιο βαθιά ριζώνεται μέσα μας. Όσο πιο πολύ το ξορκίζουμε και το διώχνουμε, τόσο επιστρέφει και μας στοιχειώνει. Ίσως τελικά το μόνο που μένει είναι η αποδοχή. Να αφήσουμε όλες εκείνες τις αναμνήσεις να μας κατακλύσουν, χωρίς να τις πολεμήσουμε. Να πιαστούμε από αυτές για να γίνουμε πιο δυνατοί. Να τις δούμε σαν κομμάτι της ιστορίας μας, σαν ένα κεφάλαιο της ζωής μας με αρχή και τέλος. Να τις κρατήσουμε ως αποδείξεις ότι κάποτε αγαπήσαμε τόσο βαθιά, τόσο αληθινά, τόσο δυνατά.
Η αγάπη που μας πονάει, είναι εκείνη που μας έπλασε. Εκείνη που μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα, που μας διαμόρφωσε. Μας δίδαξε τι σημαίνει να αγαπάς, να πονάς, να νιώθεις αληθινά. Είναι εκείνη η αγάπη που όσο κι αν δεν το βλέπουμε μας έκανε πιο δυνατούς, πιο σίγουρους!
Ίσως τελικά αυτή η αγάπη να μη φύγει ποτέ. Ίσως απλά αλλάξει μορφή. Ίσως τελικά είναι απλά ένα κομμάτι του εαυτού μας, ένα κεφάλαιο που δεν διαγράφεται αλλά μας συνοδεύει στο παρόν και στο μέλλον, άλλοτε σαν σκιά, άλλοτε σαν φως.
Κι αν το παρελθόν δεν σβήνει, δεν ξεχνιέται, ίσως να είναι γιατί δεν πρέπει. Γιατί με κάποιον τρόπο, μας θυμίζει ποιοι ήμασταν, ποιοι γίναμε και πόσο ικανοί είμαστε να αγαπάμε ξανά.
Κι αν η καρδιά μας πονάει ακόμη κάποιες φορές, είναι γιατί είχε τη δύναμη να αγαπήσει αληθινά. Κι αυτή η δύναμη, όσο κι αν μας δοκιμάζει, είναι το πιο πολύτιμο δώρο που αφήνει πίσω της κάθε αγάπη που είχε άδοξο τέλος ή που έμεινε ανεκπλήρωτη.