Πόσες φορές ένιωσες την καρδιά σου να βαραίνει από όσα τελικά δεν έγιναν; Από εκείνες τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, από τα σ’ αγαπώ που έμειναν στα σφραγισμένα χείλη, από αγγίγματα που έμειναν μετέωρα, από βλέμματα που χάθηκαν στο κενό; Έδωσες την ψυχή σου, άνοιξες τις πόρτες σου διάπλατα για να μπορέσει να μπει, κι όμως, κάποιος έφυγε, κάποιος δεν εκτίμησε, κάποιος σε άφησε να πονάς.
Η απογοήτευση πολλές φορές έχει ένα ήχο, σαν θρόισμα ξεραμένων φύλλων που ποδοπατιούνται στο πεζοδρόμιο από περαστικούς. Είναι εκείνο το βουβό αντίο που δεν άκουσες ποτέ, εκείνο το μήνυμα που έμεινε αναπάντητο, εκείνη η υπόσχεση που έγινε σκόνη στον αέρα. Κι εσύ έμεινες τελικά να μετράς τις χαμένες ευκαιρίες, να αναρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί αν…
Κι αυτό το αν σου τρώει τα σωθικά. Σε κρατάει πίσω. Φυλακισμένη σε ένα παρελθόν. Δέσμια σε μια φυλακή που εσύ έφτιαξες για τον εαυτό σου. Τα κάγκελα της δικής σου φυλακής δεν είναι από σίδερο, αλλά από αναμνήσεις, από όνειρα που διαλύθηκαν πριν προλάβουν να πάρουν μορφή, από ελπίδες που έσβησαν πριν καλά καλά ανάψουν. Κι όλα εκείνα τα αν και τα γιατί βομβαρδίζουν καθημερινά το μυαλό σου προσπαθώντας να βρεις μια λογική εξήγηση, μία απάντηση που θα ηρεμήσει λίγο τη φουρτούνα που νιώθεις μέσα σου.
Ο χρόνος σταμάτησε εκείνη τη στιγμή που ένιωσες την καρδιά σου να σπάει. Κι από τότε; Τίποτα δεν κυλάει σωστά. Οι ώρες δεν περνάνε, οι ημέρες φαίνονται όλες ίδιες. Ο κόσμος σου καταρέει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Κι αυτό το τσίμπημα μέσα σου, εκεί στα αριστερά, πάνω από τη στήθος σου σου κόβει την ανάσα. Έχεις χάσει τον εαυτό σου και φοβάσαι ότι δεν θα τον ξαναβρείς ποτέ.
Μα να σου πω κάτι; Η ζωή δεν σταματάει σε μια πληγωμένη καρδιά. Ναι, ίσως τώρα πονάς, ίσως νιώθεις πως τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Αλλά για σκέψου, δεν είναι αυτή μια ευκαιρία; Μια ευκαιρία να ξαναβρείς τον εαυτό σου, να ανασάνεις, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να μάθεις να αγαπάς πρώτα εσένα και μετά τους άλλους.
Μην κοιτάξεις πίσω σου. Εκεί θα βρεις μόνο σκιές και φαντάσματα. Κοίτα μπροστά σου. Μπροστά υπάρχει φως. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν δρόμοι που δεν έχεις περπατήσει ποτέ, άνθρωποι που ακόμη δεν έχεις γνωρίσει και σε περιμένουν για να κάνεις τη ζωή τους καλύτερη. Και που ξέρεις, μπορεί να είναι εκείνοι που δεν έχεις γνωρίσει ακόμη που θα κάνουν τη ζωή σου αξέχαστη και συναρπαστική.
Θα δεις πως σιγά σιγά η καρδιά σου θα χτυπήσει ξανά. Τα μάτια σου θα λάμψουν πάλι και το χαμογελό σου δεν θα είναι πια βεβιασμένο, θα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και τότε, θα καταλάβεις! Τίποτα δεν χάθηκε πραγματικά! Ό,τι ήταν να μείνει έμεινε! Κι ό,τι έφυγε, απλώς άνοιξε χώρο για να έρθει κάτι καλύτερο.
Κάθε πόνος είναι κι ένα μάθημα. Κάθε πληγή αφήνει κι ένα σημάδι, μα αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζεις με αυτό. Είναι ένα σημάδι πως έζησες, πως αγάπησες, πως τόλμησες να δεθείς, να ρισκάρεις! Κι αν κάτι τελείωσε, δεν σημαίνει πως δεν άξιζε. Ίσως απλά κράτησε όσο έπρεπε για σε ετοιμάσει για το καλύτερο που έρχεται. Ήταν ένα κομμάτι μιας όμορφης διαδρομής. Ένα μάθημα που θα κουβαλάς στο μέλλον, μια στιγμή που σε άλλαξε. Και ίσως, μέσα από αυτή την απώλεια, από αυτή την απογοήτευση, να βρεις κάτι ανεκτίμητο! Τον εαυτό σου! Την ελευθερία να χτίσεις από την αρχή!
Κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα σταθείς ξανά όρθια, πιο δυνατή, πιο σοφή, πιο ώριμη! Θα καταλάβεις πως η ζωή δεν τελειώνει στις απογοητεύσεις και τις απώλειες! Κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή. Και κάθε πληγωμένη καρδιά μπορεί να αγαπήσει ξανά, να γελάσει ξανά, να ονειρευτεί ξανά, να πιστέψει, να τολμήσει, να ζήσει!