Πριν λίγες μέρες εκεί που έπινα το καφεδάκι μου είχα μια συζήτηση με μια κοπέλα, φοιτήτρια προπτυχιακή. Είναι μου είπε στο τέλος των σπουδών της και τον Ιούνιο ξενοικιάζει. Θα επιστρέψει στο πατρικό της. Καθώς μου τα έλεγε όλα αυτά παρατήρησα μια θλίψη στη φωνή της καθώς τα φοιτητικά της χρόνια φτάνουν στο τέλος τους. Αχ αυτά τα χρόνια! Τι νοσταλγία θεέ μου κάθε φορά που τα θυμάσαι!
Όσο περνούν τα χρόνια θα ακούσεις τους μεγάλους να σου λένε ‘’αχ και τι δεν θα έδινα να ξαναγυρνούσα στο σχολείο!’’, ‘’τα μαθητικά τα χρόνια είναι τα καλύτερα!’’, ‘’τι ωραία τα χρόνια του σχολείου’’. Ούτε καν θα πω εγώ! Τα πιο όμορφα χρόνια, εκείνα τα χρόνια που θα θυμόμαστε για πάντα και που θα νοσταλγούμε με έναν αναστεναγμό δεν τα περάσαμε σε θρανία αλλά σε έδρανα και αμφιθέατρα! Δεν έχω βρει ακόμη τι είναι αυτό που κάνει τα φοιτητικά μας χρόνια τόσο ξεχωριστά. Ίσως είναι οι στιγμές, ίσως είναι οι φίλοι, ίσως είναι όλα μαζί. Η πιο ξένοιαστη και αναμφισβήτητα η πιο γεμάτη περίοδος της ζωής σου είναι εκείνη η φοιτητική ζωή.
Ο πρώτος χρόνος ξεκινά με λίγο φόβο σε συνδυασμό με περιέργεια και απορία για τη ζωή που έρχεται και για το τι ακολουθεί. Δεν θα σου πω ψέματα κρύβει και λίγη νοσταλγία για το σπίτι και τους φίλους που άφησες πίσω, για το σπιτικό φαγητό της μαμάς. Με τον καιρό όμως έρχονται οι πρώτοι φίλοι, οι πρώτοι καφέδες, οι πρώτοι νυχτερινοί έξοδοι. Έρχεται η στιγμή που δοκιμάζεις τις αντοχές σου και γνωρίζεις την πόλη.
Ο δεύτερος χρόνος σου απομακρύνει κάθε ανησυχία και φόβο που σου έφερε ο πρώτος. ‘’Φτιάχνεις’’ την παρέα σου, βρίσκεις τα στέκια σου, ενσωματώνεσαι στους ρυθμούς της φοιτητικής ζωής.
Στο τρίτο έτος όλα σου φαίνονται παιχνιδάκι. Όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Ξέρεις με ποιους θα αράξεις και που θα βγεις για να χαλαρώσεις ή να διασκεδάσεις. Έχεις γνωρίσει πια τον εαυτό σου, έχεις αγαπήσει –τις περισσότερες φορές- αυτό που σπουδάζεις και φαντάζεσαι ήδη το μέλλον που ανοίγεται μπροστά σου.
Και κάπως έτσι έχεις φτάσει στο τέταρτο έτος κι όλα σου φωνάζουν ‘’ΠΤΥΧΙΟ’’. Σε αυτό το έτος υπάρχουν οι πιο πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που είναι έτοιμοι να αφήσουν πίσω τους τα φοιτητικά χρόνια και να κρατήσουν το πτυχίο στα χέρια τους, εκείνοι που ξέρουν ότι σίγουρα θα πάρουν πτυχίο κι ας μην πάτησαν ποτέ στη σχολή, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι έχουν τουλάχιστον τη μισή σχολή σε χρωστούμενα και δεν ξέρουν τι θα κάνουν.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα, οι σκέψεις πολλές! Κάτι μέσα σου δεν θέλει να τελειώσει αυτό το ταξίδι μα από την άλλη νιώθεις έτοιμη για αυτό που έρχεται μετά. Έχεις τόσες πολλές αναμνήσεις, τόσα πολλά που δεν θέλεις να αφήσεις πίσω! Πως θα αφήσεις πίσω τις στιγμές; Πως θα αφήσεις πίσω εκείνο το σπίτι; Ποιο σπίτι;
Το σπίτι των Στεναγμών που συνήθιζε να λέει ένας φίλος μου!
Αποστόλου Σούζου, 1ος όροφος!
Μία οδός που κρύβει χιλιάδες συναισθήματα και χιλιάδες αναμνήσεις….
Εκείνο το απλό σπιτάκι επί της οδού Αποστόλου Σούζου έγινε το πρώτο δικό σου σπίτι. Από το πρώτο κιόλας λεπτό που μπήκες εκεί μέσα ένιωσες μια οικειότητα και μια γαλήνη σα να ήξερες ότι εκεί μέσα θα περάσεις τις πιο όμορφες και αξέχαστες στιγμές σου. Όσο οι κούτες με τα πράγματα έμπαιναν στο σπίτι τόσο πιο ευτυχισμένη ένιωθες για αυτό που ξεκινάει κι ας μην ήξερες τι ακριβώς θα συναντούσες στο τέλος του δρόμου. Αυτό το σπίτι έγινε η αρχή όλων όσων ακολούθησαν! Το διακόσμησες με το δικό σου μοναδικό γούστο, του έδωσες τη δική σου πινελιά κι απέκτησε μια μοναδική θέση στην καρδιά σου. Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτοπείς για αυτό το σπίτι; Ατελείωτες συζητήσεις, απόπειρες μαγειρικής δημιουργίας, πυτζάμα πάρτυ, ατελείωτα ξενύχτια με τέρμα μουσική και ποτό! Πόσα έζησες άραγε εκεί μέσα; Εκεί μέσα πέρασες όμορφες κι αξέχαστες στιγμές, γέλασες έκλαψες, ερωτεύτηκες, απογοητεύτηκες, κλείστηκες στον εαυτό σου στην περίοδο της εξεταστικής κι ήλπιζες σε ένα θαύμα για να περάσεις, πέρασες το πρώτο σου μεθυσμένο βράδυ αγκαλιά με μια σφουγγαρίστρα, προσπάθησες να συνεφέρεις τους φίλους σου μετά από το άσχημο μεθύσι τους (ξέρουν αυτοί ;). Ήταν το καταφύγιο όχι μόνο το δικό σου αλλά όλης της παρέας σου.
Η παρέα σου; Άτομα που δεν είχες συναντήσεις ποτέ ξανά στη ζωή σου, άτομα που γνώρισες εκείνες τις πρώτες μέρες στη σχολή κι έδεσες αμέσως γιατί κατάλαβες ότι μοιράζεστε όλοι λίγη δόση τρέλας αρκετή για να σας ενώσει και να σας δώσεις τις τέλειες φοιτητικές μέρες και νύχτες! Φίλοι που έγιναν οικογένεια, άτομα που ξεκινήσατε μαζί, δημιουργώντας μαζί αναμνήσεις από το μηδέν! Inside jokes, ατελείωτοι καφέδες, μαρτυρικά πρωινά μαθήματα στη σχολή, ατελείωτα βράδια στο Omnia και το Ηχοδρόμιο έχουν σημαδέψει τα φοιτητικά σας χρόνια. Χημεία, οικειότητα, χαρές, γέλια, δάκρυα, τσακωμοί, επανασυνδέσεις, αγάπη, επισφράγισαν την ξεχωριστή αυτή γνωριμία.
Αυτό το σπίτι σας κράτησε συντροφιά εκείνα τα βράδια που είχατε βαρεθεί τα clubs και θέλατε κάτι πιο ομαδικό, πιο χαλαρό. Σας άνοιξε τις πόρτες του για εκείνα τα βράδια παντομίμας που συνοδεύονταν από ασταμάτητο γέλιο σε σημείο που έκανες κοιλιακούς.
Σας προσέφερε τις ανέσεις τους σε εκείνες τις νύχτες poker και tichu που κατέληγαν πάντα σε ‘’φιλικό’’ ανταγωνισμό για του ποιος ξέρει να παίζει καλύτερα!
Εκείνα τα βράδια που θέλατε να πιείτε αλλά δεν θέλατε να βγείτε πάλι σε εκείνο το club που τους ξέρατε όλους, το σπιτάκι αυτό σας έδωσε την ευκαιρία να μαζευτείτε λίγοι και καλοί και να παίξετε εκείνα τα drinking games που το πρωί είχατε εκείνο το τρελό hangover και υποσχεθήκατε ότι δεν θα τα ξαναπαίξετε ποτέ, ενώ μέσα σας ξέρατε ότι ποτέ κανένας δεν θα κρατούσε αυτή την υπόσχεση.
Πόσες φορές εκείνο το σπίτι γινόταν το σπίτι όλης της παρέας; Κοιμόσασταν ο ένας πάνω στον άλλον και το πρωί ξυπνούσατε 15 άτομα σε ένα σπίτι.
Πόσα Σαββατόβραδα που είχατε ανάγκη να κάνετε κάτι άλλο, κάτι πιο χαλαρό και μαζευόσασταν σε εκείνο το σπίτι, βάζατε στην τηλεόραση εκπομπές και σχολιάζατε τα ντυσίματα των διασήμων; (χιχιχι)
Πόσες ‘’σοβαρές’’ συζητήσεις έχει ακούσει άραγε αυτό το σπίτι; Από πολιτικά μέχρι γκομενικά! Αυτοί οι τοίχοι ξέρουν τα μυστικά όλης της παρέας.
Πόσα γέλια, δάκρυα, χαμόγελα κρύβονται μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους;
Όλα αυτά που τότε φαίνονταν μικρά κι ασήμαντα, τώρα θα έδινες τα πάντα να γυρνούσες το χρόνο πίσω να τα ξαναζούσες πάλι από την αρχή.
Και σιγά σιγά τα χρόνια περνάνε, τα πράγματα σοβαρεύουν και το μόνο που βλέπεις είναι ένας άδειος χώρος. Λίγες κούτες έχουν μείνει. Όλες σου οι αναμνήσεις κλεισμένες και σφραγισμένες σε αυτές τις κούτες. Κλείνεις τα μάτια σου και χάνεσαι στο καταφύγιο σου για τελευταία φορά. Θολές φιγούρες και εικόνες ταλανίζουν το μυαλό σου! Εικόνες τόσο ζωντανές σα να τις ζεις ακόμη… Κι όμως! Ανοίγεις τα μάτια σου κι όλα έχουν τελειώσει… Είναι απλά αναμνήσεις!
Χτυπάει το κουδούνι, καρδιοχτυπάς γιατί έτσι άσκοπα ελπίζεις να είναι ακόμη μια συνάντηση με φίλους μα, είναι οι μεταφορείς που σε βγάζουν από το όνειρό σου. Σφίγγεις τα δόντια σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κλείνεις την πόρτα πίσω σου…
‘’Όλα έχουν πια τελειώσει’’ σκέφτεσαι! Ξέρω, είναι μια δύσκολη στιγμή μα τίποτα δεν τελειώνει! Ίσα ίσα, συνεχίζεται θα πω εγώ. Άκουσε με! Σου λέω την αλήθεια, η ιστορία συνεχίζεται. Στα credits της ταινίας δεν γράφει THE END, γράφει TO BE CONTINUED…. Και το ξέρω, γιατί ήμουν εσύ! Το έζησα, το πέρασα κι όλα ξεκίνησαν από εκείνο το απλό σπιτάκι στην οδό Αποστόλου Σούζου.