Πρωταπριλιά λέει σήμερα και όλος ο κόσμος λέει ψέματα. Ενώ τον υπόλοιπο χρόνο λένε αλήθειες; Δεν νομίζω. Απλά η Πρωταπριλιά είναι η ημέρα που το ψέμα φοράει το επίσημο κοστούμι του και κυκλοφορεί ελεύθερο, αποδεκτό. Το ψέμα σήμερα κυριαρχεί. Είναι η μόνη μέρα που όχι μόνο το ψέμα επιτρέπεται αλλά ενθαρρύνεται κιόλας. Η μόνη μέρα που δεν το κριτικάρουμε, δεν το αποδοκιμάζουμε. Ποιο είναι το νόημα της Πρωταπριλιάς τελικά; Είναι μία ημέρα εξαπάτησης ή ένας καθρέφτης της ανθρώπινης φύσης; Αν για μία ημέρα το ψέμα επιτρέπεται τότε τι το εμποδίζει να εμφανιστεί τις υπόλοιπες; Αν σήμερα επιτρέπεται να λέμε ψέματα, σημαίνει άραγε πως τις υπόλοιπες μέρες απαγορεύεται να λέμε την αλήθεια; Κι αν δεν λέμε μόνο σήμερα ψέματα;
Αν καθίσουμε για λίγο ακίνητοι, αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, θα δούμε πως η αλήθεια και το ψέμα δεν είναι δύο κόσμοι ξεχωριστοί, αλλά δύο χρώματα στον ίδιο καμβά που λέγεται ζωή. Η ζωή μας κατακλύζεται από μικρά αθώα ή και όχι ψεματάκια καθημερινά. Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από καλοπροαίρετες ή σκοτεινές ανακρίβειες; Λέμε ψέματα πως “από Δευτέρα αλλάζουμε ζωή” ενώ βαθιά μέσα μας ξέραμε πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Πόσες φορές κοιτάξαμε τον άλλο στα μάτια απαντώντας “Είμαι καλά” και χαμογελάσαμε ενώ μέσα μας υπάρχει μια τρικυμία που παρασέρνει τα πάντα και τους πάντες. Πόσες φορές είπαμε ψέμτα στους εαυτούς μας ξεστομίζοντας αυτό το “δεν τον θέλω”, “δεν τον αγαπάω”, ενώ η καρδιά μας είναι έτοιμη να σπάσει κάθε φορά που ακούμε το όνομά του.
Ίσως τελικά το ψέμα να μην είναι πάντα εκείνος ο κακόβουλος εχθρός. Μπορεί για κάποιους να είναι καταφύγιο, προστασία, ακόμη και μια εκδήλωση αγάπης (όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό). Όταν ένας γονιός λέει στο παιδί του πως υπάρχει Άγιος Βασίλης, ξέρει ότι του λέει ψέματα αλλά το κάνει από αγάπη, έτσι για να του χαρίσει λίγη μαγεία. Όταν ένας σχεδόν ετοιμοθάνατος ρωτάει “θα γίνω καλύτερα;” κι όλοι του απαντούν με ένα μικρό ψέμα προσπαθώντας να του χαρίσουν λίγη ελπίδα, το ψέμα γίνεται πράξη τρυφερότητας. Εκείνα τα “ψέματα” που μας έχουν χαρίσει οι ρομαντικές ταινίες για εκείνους τους απόλυτους έρωτες, τους αληθινούς, όπου όλα συνωμοτούν, μέσα σε ένα κόσμο από μαγικές συμπτώσεις, για να είναι οι πρωταγωνιστές στο τέλος μαζί ότι και να γίνει. Ξέρεις ότι είναι ψέμα κι όμως το πιστεύεις γιατί σου δίνει εκείνη την ελπίδα που χρειάζεται, γίνεται ένα γλυκό παραμύθι που σου χαρίζει όνειρα και πίστη, πως με κάποιο τρόπο όλα θα φτιάξουν στο τέλος, κι ας μην κυλάει έτσι η πραγματική ζωή.
Ακόμη και η αγάπη κρύβει το ψέμα μέσα της. Η αγάπη είναι η πιο αληθινή και ταυτόχρονα η πιο παραπλανητική δύναμη που υπάρχει. Μας τυφλώνει, μας κάνει να βλέπουμε τον άλλον πιο όμορφο, πιο αγνό, πιο δικό μας από ό,τι συνήθως είναι. Δεν είναι κι αυτό είναι ψέμα; Οι ψευδαισθήσεις που δημιουργούμε στους εαυτούς μας; Τα όνειρα εκείνα που καλλιεργούμε με βάση όλα όσα θέλουμε να πιστεύουμε, ακόμη κι αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι η πραγματικότητα διαφέρι;
Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται, σαν ένα ατέρμονο παιχνίδι ανάμεσα σε τι είναι αληθινό και τι όχι, στο σκοτάδι και το φως. Ίσως τελικά η Πρωταπριλιά να είναι κάτι παραπάνω από μία μέρα γεμάτη ψέματα και αθώες φάρσες. Ίσως να είναι μια υπενθύμιση πως όλα έχουν να κάνουν με το πως βλέπεις εσύ τα πράγματα. Ίσως ήρθε στη ζωή μας για να μας θυμίζει ότι η αλήθεια και το ψέμα δεν είναι απόλυτα, αλλά ρευστά, πλεγμένα σε μία ιστορία που γράφουμε καθημερινά. Και πως, στο τέλος, το μεγαλύτερο ψέμα που μπορείς να πεις είναι προς τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα. Αντίθετα, η μεγαλύτερη αλήθεια είναι εκείνη που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει, που κάνει το πρόσωπό σου να λάμπει και το γεμίζει με εκείνο το αυθόρμητο, αυθεντικό χαμόγελο.
Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα τελικά της Πρωταπριλιάς και ίσως αυτή να είναι η αλήθεια που αξίζει πραγματικά να κυνηγήσουμε.