Άραγε θυμάται κανείς πως ήταν η ζωή μας ένα χρόνο πριν; Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν ανέμελοι στους δρόμους, αντάλλαζαν αγκαλιές μεταξύ τους. Οι καφετέριες γεμάτες κόσμο που απολάμβανε το καφεδάκι του παρέα με φίλους. Οι πλατείες έσφυζαν από ζωή, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες να κρατάνε από το χέρι τα εγγονάκια τους και να πηγαίνουν βόλτες. Τα πάρκα ήταν φουλ με παρέες που έπαιζαν ανέμελα, με ζευγαράκια που περπατούσαν χέρι χέρι κι αντάλλαζαν αγκαλιές και φιλιά. Τα παιδιά έτρεχαν στις αυλές των σχολείων, αγκάλιαζαν τους φίλους τους, έδιναν φιλιά το ένα στο άλλο, μοιραζόντουσαν μέχρι και το φαγητό τους. Η ζωή φαινόταν τόσο απλή. Ο κάθε άνθρωπος είχε την καθημερινότητά του, τη δουλειά του, τους φίλους του, την οικογένειά του. Ο κόσμος ήταν χαμένος στις υποχρεώσεις του και σε έναν φρενηρή ρυθμό ζωής.
Κι όμως όλα αυτά που φάνταζαν συνηθισμένα και λογικά πλέον δεν είναι. Όλα άλλαξαν σε μια μονάχα στιγμή. Ήταν κάπου στις 26 Φλεβάρη όταν ακούστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά η λέξη Κοροναιός. Όλα κυλούσαν κανονικά στις ζωές μας κι όλοι ανυπομονούσαμε για την έναρξη του καρναβαλιού. Κανείς δεν είχε πάρει στα σοβαρά αυτό που συνέβαινε, κανείς δεν πίστευε, και τότε ήρθε η πρώτη σοβαρή ανακοίνωση με την ακύρωση του καρναβαλιού. Οι αντιδράσεις πολλές! Κάποιοι τότε πίστεψαν, κάποιοι φοβήθηκαν κι άλλοι θύμωσαν γιατί θεώρησαν ότι το μέτρο αυτό ήταν υπερβολικό. Ο κόσμος δεν ήξερε τι να πιστέψει, πως να φερθεί, τι να σκεφτεί. Αν και η ακύρωση του καρναβαλιού έπρεπε να πονηρέψει τον κόσμο να σκεφτεί ότι κάτι συμβαίνει, δεν φάνηκε να τους πτόησε ιδιαίτερα. Τι κι αν ακυρώθηκαν οι παρελάσεις; Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους και στα club πίνοντας και χορεύοντας μέχρι το πρωί. Λίγες μέρες αργότερα ήρθαν οι επόμενες ανακοινώσεις με το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημίων. Μα κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να δώσει τροφή για σκέψη. Τα παιδιά το είδαν ως αφορμή να παίζουν όλη μέρα στα πάρκα και στις γειτονιές και οι φοιτητές το είδαν ως λύτρωση κι ελευθερία και ξεχύθηκαν στις καφετέριες. Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο της εστίασης και μέσα σε λίγες μόνο μέρες μπήκαμε σε καθολικό lockdown. Τότε ήταν που ήρθε ο πρώτος φόβος και η πρώτη ανησυχία.
Κι έτσι όλα αυτά που γνωρίζαμε μέχρι τότε τώρα ανήκουν πια στο παρελθόν. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο κι δεν θα είναι ίδιο ποτέ ξανά. Αν κάποιος μας έλεγε τότε ότι σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης θα έμπαινε σε καραντίνα εξαιτίας ενός ιού, θα γελούσαμε, θα το θεωρούσαμε κακόγουστο αστείο και ίσως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κάποιοι ίσως απαντούσαμε κάτι του τύπου ”Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες!”. Τελικά όμως όσα βλέπουμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν απέχουν πάντα από την πραγματικότητα. Και να που βρισκόμαστε εμείς τον τελευταίο χρόνο πρωταγωνιστές μια ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Αυτή τη στιγμή σχεδόν όλος ο πλανήτης μαζί και η χώρα μας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια παγκόσμια κρίση. Μια κρίση που άλλαξε όλη τη ζωή των ανθρώπων μέσα σε μόνο λίγα λεπτά. Φοβούνται, ανησυχούν, υποφέρουν. Ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Δεν αγγίζονται, δεν αγκαλιάζονται, δεν παίζουν όπως παλιά. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μακριά από τη μοναδική χαρά που έχουν στη ζωή τους, τα εγγόνια τους! Οι γονείς που ανήκουν στα σώματα ασφαλείας, σε νοσηλευτικό προσωπικό, μακριά από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους, απομονωμένοι από φόβο επειδή έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους καθημερινά. Όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι έχασαν όλα όσα είχαν συνηθίσει. Οι επιχειρήσεις έκλεισαν και οι γονείς δεν δουλεύουν πια. Τα παιδιά πλήττουν όλη μέρα μέσα στο σπίτι καθώς η ζωή τους πριν τον κοροναιό ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι. Οι φοιτητές απογοητεύονται ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Άλλοι γιατί έκλεισαν οι σχολές και γύρισαν στο πατρικό με όλη την οικογένεια για άγνωστο χρονικό διάστημα, οι πρωτοετείς γιατί δεν μπόρεσαν να ζήσουν το πρώτο έτος που ονειρεύονταν, άλλοι γιατί φοβούνται πως η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν θα τους βοηθήσει να πάρουν πτυχίο κι άλλοι γιατί κόπηκαν στη μέση οι διαδικασίες για την πρακτική τους. Ο καθένας έχασε κάτι λόγω του covid-19.
Ο καφές με τους φίλους είναι πλέον περισσότερο αγχωτικός παρά χαλαρωτικός, καθώς βρίσκεσαι συνεχώς στην τσίτα κοιτώντας πότε το ρολόι σου για να σιγουρευτείς ότι δεν πέρασε πολλή ώρα από τότε που έστειλες μήνυμα, πότε δεξιά κι αριστερά για να σιγουρευτείς ότι μπορείς να βγάλεις για λίγα δευτερόλεπτα τη μάσκα σου χωρίς τον κίνδυνο να φας πρόστιμο. Οι βόλτες στα μαγαζιά που κάποτε αποτελούσαν το απόλυτο shopping therapy των γυναικών είναι εξίσου αγχωτικό και ανησυχητικό καθώς φοβάσαι να μπεις στα μαγαζιά, να δοκιμάσεις κάτι που θα έχει πιθανόν δοκιμάσει και κάποιος άλλος. Τα ψώνια στο super market βασανιστικά ξέροντας ότι μπορεί να ξοδέψεις έως και 3 ώρες στην αναμονή. Όλα εκείνα που συνήθιζαν να προκαλούν απόλαυση, χαρά, χαλάρωση και ευτυχία στη ζωή μας πλέον το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας αγχώνουν περισσότερο.
Σκεφτήκατε όμως τι θα γίνει μετά; Πως θα είναι η ζωή μας όταν βγούμε από όλη αυτή την κατάσταση; Όταν η ταινία που γίναμε πρωταγωνιστές γράψει τους τίτλους τέλους της; Θα συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε ή θα έχουν αλλάξει όλα;
Τον πρώτο καιρό όλα θα μοιάζουν αλλιώς. Η διαφορά θα είναι πολύ έντονη για όλους. Πολλά από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα έκτακτης ανάγκης που πάρθηκαν κατά τη διάρκεια του covid-19, θα γίνουν στο μέλλον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων. Αυτή είναι η φύση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Τα μέτρα έφεραν μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας. Δημιουργήθηκαν, αναπτύχθηκαν μορφές τηλεργασίας και δοκιμάστηκαν πρακτικές άλλης μορφής που δημιούργησαν μια άλλη σχέση με το χώρο της εργασίας. Την ίδια στιγμή εργαζόμενοι που δεν έπαιρναν την αναγνώριση που τους άξιζε, όπως οι εργαζόμενοι στην πρώτη γραμμή των υγειονομικών μονάδων και οι εργαζόμενοι των εφοδιαστικών αλυσίδων θα γνωρίσουν άλλες ”ένδοξες” μέρες. Μεγάλες οι αλλαγές και στην οικονομική ανασυγκρότηση. Εάν τα εργαλεία που χρησιμοποιούν τις μέρες της πανδημίας αξιοποιηθούν για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πραγματικά διαφορετικά, αλλιώς τα ποσοστά ανεργίας θα αυξηθούν μαζί και οι κοινωνικές συγκρούσεις. Ταυτόχρονα θα αλλάξει και ο τρόπος που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την ιστορία και την ομορφιά του τόπου τους. Θα μάθουν να αγαπούν τον τόπο τους και την ομορφιά του, κάτι που για χρόνια αγνοούσαν. Όταν οι ξένοι από το εξωτερικό ερχόντουσαν για να θαυμάσουν την ιστορία της χώρας μας και τα αξιοθέατά μας εμείς αγνοούσαμε την ιστορία μας και απαξιούσαμε τα αξιοθέατα, κάτι που θα πάψουμε να κάνουμε.
Οι άνθρωποι θα αναθεωρήσουν πολλά πράγματα και θα εκτιμήσουν κάποια άλλα. Θα θέσουν προτεραιότητες και θα μάθουν να ζουν την κάθε τους στιγμή. Θα συνειδητοποιήσουν και θα καταλάβουν ότι ”εξαρτώνται” από άλλους και θα μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους στους γύρω τους. Θα μάθουν να αγαπούν και να προσέχουν τον εαυτό τους. Η υγεία τους και η προσωπική τους γαλήνη θα είναι πλέον πρωτεύον στόχος στη ζωή τους.
Όταν λοιπόν οι τίτλοι τέλους αυτής της ταινίας πέσουν θα γνωρίσουμε ένα καλύτερο αύριο στο οποίο θα είμαστε νικητές του χθες και του σήμερα!