Ξεχάσαμε να φλερτάρουμε - Χαθήκαμε πίσω από μια οθόνη
Ζούμε σε μία κοινωνία, σε μια εποχή όπου κυριαρχούν τα social media – με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας το προκαλούμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας με την εξάρτησή μας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, το Instagram, το Tiktok.
Ψάχνουμε να βρούμε μια «ασφαλή» αφορμή να επικοινωνήσουμε. Και αναρωτιέμαι : που πήγαν εκείνες οι εποχές που το φλερτ είναι ουσία, αλήθεια, νόημα; Έχουμε χάσει το ενδιαφέρον μας, βαριόμαστε πολύ εύκολα κι όλα μοιάζουν προσωρινά. Και δυστυχώς, για όλα αυτά ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό τα social media. Μάθαμε να βάζουμε ταμπέλες, να αναλύουμε υπερβολικά, να περιμένουμε την επιβεβαίωση από άλλους – κι έτσι καταλήγουμε πιο μόνοι, πιο μπερδεμένοι, πιο πληγωμένοι.
Τα social media έχουν εισχωρήσει σχεδόν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Από το πως επικοινωνούμε μέχρι το πως ερωτευόμαστε. Από το πως δείχνουμε ενδιαφέρον, μέχρι το πως φλερτάρουμε. Το φλερτ δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν κάποτε. Τη θέση της αυθόρμητης κίνησης έχει πάρει το like. Η αμηχανία αντικαταστάθηκε από το emoji. Και η μαγεία…αντικαταστάθηκε από μία ειδοποίηση.
Μήπως τελικά έχουμε ξεχάσει να ζούμε; Ή μάλλον….να αισθανόμαστε;
Το φλερτ έγινε story και like
Περιμένουμε ένα like ή μια απάντηση σε κάποιο story για να πιάσουμε κουβέντα με κάποιον που μας αρέσει. Αναζητούμε το τέλειο emoji για να πούμε “μου αρέσεις”, αντί να το πούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Η αφορμή για να επικοινωνήσουμε δεν είναι πια αυθόρμητη διάθεση, αλλά η ευκολία που προσφέρει το απρόσωπο της ψηφιακής πλατφόρμας.
Κάποτε, όταν ήθελες να δεις και να μιλήσεις με κάποιον, του έστελνες ένα απλό μήνυμα ή ακόμα καλύτερο, του μιλούσες από κοντά. Τώρα παρακολουθείς από απόσταση, κρυμμένος πίσω από μια οθόνη. Περιμένεις να ανεβάσει κάποιο story για να δεις που βρίσκεται, να δεις αν υπάρχει κάποιος τρόπος, κάποιο “παραθυράκι” για να στείλεις κάτι. Κι όλο αυτό είναι πλέον η νέα μας πραγματικότητα.
Μόνο που δεν είναι έτσι το φλερτ. Δεν είναι ένα παιχνίδι πίσω από μια οθόνη. Δεν είναι ένα απλό πάτημα στο “μου αρέσει” ή μια αντίδραση σε ένα story. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Η μαγείας της αυθεντικής επαφής.
Το φλερτ ήταν, είναι και θα έπρεπε να παραμείνει κάτι αυθεντικό. Κάτι που δεν χωράει μέσα σε pixels και φίλτρα. Είναι εκείνη η πρώτη ματιά που σε κάνει να χαμογελάσεις χωρίς λόγο. Είναι βλέμματα που διασταυρώνονται τυχαία σε μια καφετέρια, μια κουβέντα που ξεκινάει διστακτικά αλλά γεμίζει τον αέρα με ηλεκτρισμό. Εκείνο το αμήχανο “γεια” που ανοίγει το δρόμο για κάτι όμορφο. Είναι η αυθόρμητη κουβέντα, ένα μικρό αστείο που γεμίζει τη στιγμή, ένα χαμόγελο που λες και φωτίζει το χώρο γύρω σου. Είναι εκείνο το “έχω κανονίσει με τα παιδιά αλλά λέω να περάσω για ένα τσιγάρο να σε δω λίγο”.
Κάποτε το φλερτ ήταν τέχνη. Μια ιεροτελεστία που απαιτούσε θάρρος, προσμονή, ετοιμότητα, αυθεντικότητα. Ήταν αυτά τα αμήχανα πρώτα λεπτά μιας συζήτησης, οι παύσεις γεμάτες νόημα, οι μικρές αυθόρμητες κινήσεις που πρόδιδαν ενδιαφέρον. Ήταν εκείνο το “θέλεις να πάμε σινεμά να δούμε την καινούρια ταινία;” ή “πάμε για καφέ το πρωί;” που έβγαινε με δυσκολία αλλά με ειλικρίνεια. Εκείνη η σοκολάτα που σου αγόρασε γιατί είδε πως τη λιγουρευόσουν. Το “Περίμενε σε να βοηθήσω” ή το “Έρχομαι μαζί σου για παρέα”. Αυτές οι μικρές, τρυφερές πράξεις, που δεν κρύβονταν πίσω από φίλτρα και likes αλλά ήταν καθαρές και αυθόρμητες.
Ήταν η ζωή. Η αλληλεπίδραση. Το αυθεντικό ενδιαφέρον.
Χάνουμε τη στιγμή, κυνηγώντας την εικόνα.
Έχουμε ξεχάσει να ζούμε πραγματικά. Χάθηκε όλη η μαγεία. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τα social media. Είναι η εξάρτηση από αυτά. Εκείνη η ψευδαίσθηση ότι εκεί μέσα θα βρούμε το ενδιαφέρον θα βρούμε το ενδιαφέρον, την επιβεβαίωση, την αγάπη. Βυθιζόμαστε σε ένα scroll ατελείωτων εικόνων, παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων μέσα από stories, reels και posts, ξεχνώντας να ζήσουμε τη δική μας. Ξεχνάμε πως το να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια, αξίζει πολύ περισσότερο από το να του στείλεις καρδούλα σε ένα post. Η πραγματική έλξη δεν χρειάζεται εικονικές πράξεις, χρειάζεται απλά πράξεις. Είναι εκεί, ζωντανή, απτή, σε κάθε αυθόρμητη κίνηση ή λέξη, σε κάθε τολμηρή πρωτοβουλία. Το πραγματικό ενδιαφέρον χρειάζεται τολμηρά βήματα, χρειάζεται παρουσία.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα scroll και τα likes χάνεται η ουσία. Η ανθρώπινη επαφή. Η πραγματική ένταση του «τώρα».
Ο φόβος για το αληθινό.
Ο φόβος μέσα μας είναι μεγάλος. Φοβόμαστε να εκτεθούμε. Να πούμε πως νιώθουμε. Φοβόμαστε την απόρριψη. Κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες γιατί μας φοβίζει το πραγματικό. Πόσο άσχημο είναι αυτό; Να φοβάσαι να ζήσεις! Να φοβάσαι να πεις αυτό που θέλεις! Είναι εύκολο πλέον να εκφράζεσαι πίσω από την οθόνη, μα όταν βρεθείς από κοντά δεν τολμάς να αρθρώσεις λέξη. Το απρόσωπο μήνυμα έχει γίνει το confort zone σου και αρνείσαι να φύγεις από αυτό. Κρατάς τον εαυτό σου πίσω, επειδή έχεις βολευτεί σε αυτό το ένα απρόσωπο μήνυμα, ένα emoji, μια ψηφιακή «συνομιλία» που δεν λέει τίποτα το ουσιαστικό. Φτιάξαμε αυτή την «ασφαλή ζώνη» πίσω από τις οθόνες και εκεί νιώθουμε πιο άνετα. Εκεί είναι όλα πιο ελεγχόμενα. Και κάπως έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση. Γιατί στην πραγματικότητα, όσο πιο πολύ κρυβόμαστε πίσω από την οθόνη, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τις αληθινές εμπειρίες. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό;
Επιστροφή στην ουσία και την πραγματικότητα
Ας φανταστούμε λίγο : Τι θα συνέβαινε αν αφήναμε το κινητό στην άκρη; Αν αντί να περιμένουμε το instagram να μας δώσει το «πράσινο φως», τολμούσαμε να κάνουμε το πρώτο βήμα, πρόσωπο με πρόσωπο; Αν σταματούσαμε να φιλτράρουμε τα πάντα στη ζωή μας κι επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να νιώσουν την αμηχανία, τη χαρά, την απογοήτευση, την προσμονή, το καρδιοχτύπι, χωρίς την «πανοπλία» της οθόνης; Τι θα γινόταν τότε; Πιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Μήπως θα ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που έχουμε φανταστεί και ονειρευτεί;
Το φλερτ είναι στη ζωή. Μην το ψάχνεις σε μια οθόνη.
Το φλερτ είναι συναίσθημα. Είναι πράξη. Είναι ένστικτο. Είναι κάτι μοναδικό, κάτι αυθεντικό. Είναι η απόλαυση που έρχεται στη στιγμή, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Πράξεις αυθόρμητες και τολμηρές. Είναι το «κάτι» που νιώθεις όταν κοιτάς τον άλλον στα μάτια, όχι μέσα από μια selfie. Είναι ένα χαμόγελο, μια γλυκιά αμηχανία, μια πράξη τρυφερότητας. Είναι το άγγιγμα, η πρωτοβουλία, η γενναιότητα. Και για να το ξαναβρούμε, πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε – πραγματικά. Να αφήσουμε τα pixels και να επιστρέψουμε στους δρόμους, στις καφετέριες, στα πάρκα, σε εκείνα τα βράδια στο σπίτι μέχρι το πρωί. Εκεί που το «μου αρέσεις» και το «σε θέλω» δεν στέλνεται με emoji, αλλά λέγεται κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Εκεί όπου οι ιστορίες δεν γράφονται με likes, αλλά με βλέμματα και αγγίγματα.
Ίσως ήρθε η ώρα να το διεκδικήσουμε ξανά. Να ξαναμάθουμε να φλερτάρουμε με τον παλιό, μα τόσο ζωντανό τρόπο. Χωρίς φίλτρα. Χωρίς apps. Μόνο με εμάς και τον άλλον. Με την καρδιά και το βλέμμα. Μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή. Μπορεί να μας λείπει η άνεση του «φίλτρου». Αλλά εκεί κρύβεται η ομορφιά. Στο αληθινό. Στο ανθρώπινο. Στο ζωντανό.